Blok vs rozbiegowi atakującego

Rozwój umiejętności blokowania powinien być spójny z nauka ataku

Nauczanie blokowania piłki powinno być nierozłącznie związane z atakiem. Wiele umiejętności łatwiej opanować, gdy przekaz będzie spójny. Atakujący uczy się uderzać piłkę na pułapie prowadząc ramię prostopadle do linii barków (jest to najmocniejszy kierunek ataku). Blokujący uczy się obserwować atakującego i reagować na jego kierunek rozbiegu oraz ustawienie tułowia. Im miej na początku szczegółów do analizy, tym łatwiej opanować umiejętność podejmowania decyzji. Dlatego pozostawienie umiejętności blokowania na później traci ten ważny okres wspólnych komunikatów dotyczących odczytywania zależności i powiazań pomiędzy działaniami blokujących i atakujących. Już nigdy później nie będzie tak sprzyjających możliwości.

Dlatego nie wydaje mi się słuszne umieszczania nauki blokowania gdzieś w kolejnych etapach szkolenia.

Na początku atakujący wykorzystując swój potencjał powinien dążyć do uderzenia na zasięgu, przeciwko dłoniom blokującego, zamiast szukać uderzeń obok bloku w niewygodnym dla siebie kierunku i ze zmniejszoną siłą.

Szkolenie jest procesem zintegrowanym, gdzie zmiana jednego elementu pociąga za sobą adekwatne zmiany w pozostałych składowych działania w danym systemie.

Ćwiczący muszą doznawać powodzenia, a zrozumienie zależności między atakiem i blokowaniem pozwala na właściwe podejmowania decyzji.

Miejsce wyskoku do bloku jest tak samo ważne jak umiejętność trzymania ramion nad siatką. Pierwszym zadaniem jakie otrzymuje blokujący jest obserwacja atakującego i zajmowanie miejsca w linii jego rozbiegu.Tutaj dawanie wskazówek odnoszących się do boiska, czy określanie miejsca wyskoku odległością od antenki jest nieporozumieniem. Jeżeli, ok. 80% ataków uderzana jest w linii rozbiegu, to nie wykorzystanie tej informacji na początku nauki jest traceniem szansy na zdobycie powodzenia.

Obserwując atakującego dostosowujemy swoją pozycję do jego rozbiegu lub ustawienia tułowia (gdy atak wykonywany jest bez rozbiegu). Ta umiejętność dostosowania będzie również wartością wykorzystywaną w przyszłości.

Bardzo ważna jest precyzja dokładnego dostosowania na przeciwko rozbiegu atakującego,.

Bardzo rzadko widzi się wśród młodzieży pożądaną reakcję prawidłowego dostosowywania się blokującego do rozbiegu lub i ustawienia atakującego. Jest to zawsze budujący widok walki 1 na 1 i trzeba tego nauczać, dopóki wystawienie jest jeszcze wysokie, a prowadzenie ręki i rozbieg jest określony.
Tymczasem tracimy wiele okazji podczas treningu, aby tą zasadę egzekwować. Każdy atak wykonywany w grze, w formie fragmentów gry, czy ćwiczeń analitycznych musi konsekwentnie respektować powyższą zasadę, bez względu na to jaki zawodnik znajduje się po drugiej stronie siatki.

Tymczasem trenerzy zwykle uderzając piłkę do obrony nie zwracają uwagi na pozycję blokującego, który nie obserwuje atakującego i nie dostosowuje swojej pozycji. A jest to wspaniała okazja do egzekwowania właściwej reakcji blokującego. Trener zmieniając swoją pozycję i ustawienie tułowia powinien egzekwować konsekwentne dostosowanie blokującego.

Bez właściwej pozycji blokującego trudno mówić o ustawieniu w obronie. Wpajanie tej zasady wpływa pozytywnie na zawodników pola, dla których blokujący staje się przewidywalny i mogą wcześniej, na bazie tej samej obserwacji, określić swoje miejsce w obronie kierując się w stronę spodziewanego ataku.
Na te działania nakładają się opisane wcześniej umiejętności ułożenia rąk do zablokowania piłki ponad siatką. Spójność tych dwóch elementów będzie decydująca podczas pracy nad właściwym timingiem dojścia i wyskoku.

Materiały szkoleniowe dostępne bezpłatnie

Publikacje

To tylko blok!

Każdy element piłki siatkowej ma swoje elementarne postawy, które powinny być nauczane najpierw i pozostawać wzorcem ruchowym wokół którego zawiązuje się całe działanie zawodnika, jak podejmowanie decyzji na podstawie obserwacji czy sposób dojście do miejsca akcji. Każdy trener, wśród wielu innych czynności zawodnika, musi umieć rozpoznawać ten podstawowy ruch i porównać go z wzorcem ruchowym.